Salsa to taniec bardzo zróżnicowany, zależnie od tego, gdzie się znajdujemy,
czy w Europie czy na Kubie, ale również zależnie od tego kto salsę tańczy. Salsa to z założenia mieszanka stylów.

Salsę zapoczątkowało zderzenie tańców afrykańskich i europejskich z religijnymi tańcami plemion wysp karaibskich.
Połączyła się ona następnie z takimi amerykańskimi tańcami jak swing czy hustle. Obecnie często spotyka się odmiany
salsy połączone z hip-hopem, reagge itp. Doświadczony tancerz odnajduje w salsie związki z takimi technikami jak funky,
brodway i afro jazz, stepowanie, elementy akrobatyczne czy elementy rock&roll'a, flamenco, tańca brzucha, samby i tanga argentyńskiego.

Obecnie możemy wyróżnić w salsie kilka głównych nurtów: kubańskie style casino oraz rueda de casino, styl portorykański,
styl kolumbijski oraz style amerykańskie LA (Los Angeles) i NY ( New York). Do tego wszystkiego należało by dodać
tworzący się "styl europejski".

CASINO - To kubański sposób tańczenia salsy. Brake - czyli dwa szybkie kroki, tańczy się na 3. uderzenie w muzyce.
Charakterystyczny krok tego stylu nazywa się "guapeo". Wygląda on w ten sposób, że partner i partnerka tańczą kroki
raz od siebie a następnie do siebie. Trzymanie (większość czasu otwarte): partner obej-muje nadgarstek partnerki, kładąc
dłoń "z góry", partnerka obejmuje kciuk partnera. Prowadzenie jest dosyć mocne. Figury i kroki w casino opierają się
na zasadzie, w której partner i partnerka cały czas przemieszczają się dookoła osi pary ( cała para wciąż się obraca ).

Rueda De Casino - Zasady tego tańca są takie jak w casino, ale ten taniec tańczy się w grupie. Pary stoją na planie koła
(stąd "rueda"), jeden z tancerzy jest prowadzącym i "wywołuje" figury, tj. wykrzykuje nazwy figur, a tańczący w jednym
momencie, na komendę, wykonują wskazaną figurę. Charakterystycznym elementem są częste zmiany partnerek.
Figury mają nazwy zazwyczaj po hiszpańsku i zwykle są to nazwy uniwersalne, ale uwaga - zdarza się, że nazwy czy figury
mogą różnić się zależnie od szkoły tańca. Grupy tancerzy traktują często rudę jako swoisty popis, dlatego niepisany salsowy
kodeks zaleca zapytać się prowadzącego o zgodę na przyłączenie się do ruedy.

LA(Los Angeles) - To również styl tańczony "na raz". Charakterystyczny dla niego jest krok do przodu i do tyłu
(partnerzy podążają za sobą) popularnie mazywany mambo step, większość figur opracowana jest na planie linii, bazując
na figurze "cross-body-lead". Gdy tańczymy LA najważniejsze jest zaprezentowanie partnerki i podkreślenie wdzięku jej ruchów.
Charakterystyczne dla tego stylu są również wyszukane figury akrobatyczne.

NY(New York) - Zwany inaczej mambo. Tańczymy podobnie jak LA, tj: w linii oraz podstawową figurą jest "cross body lead".
Najważniejsze wyznaczniki tego stylu to prowadzenie oraz fakt, że brake tańczymy na 2. Partner trzyma dłoń partnerki "z góry",
większośc powodzenia opiera się na naciągnięciu trzymania (czyli partnerzy cały czas są delikatnie "od siebie").
Taniec rozpoczynamy bardzo nietypowo: partner do tyłu, partnerka do przodu (ze względu na charakter prowadzenia).

Styl Europejski - W stylu europejskim tańczymy "na raz". Tak naprawdę jest to styl, który dopiero ewoluuje, jest połączeniem
wszystkich wyżej wymienionych sposobów tańca, najbardziej zbliżony jednak do LA.

Młody, klasyczny taniec jazzowy wywodzący się ze Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej.

Powstał w okresie tzw. rewolucji tanecznej po 1910 roku w wyniku stylizacji swingowych i jazzowych,
bogatych w wiele pomysłów ruchowych. Prekursorami nowoczesnego tańca były: two step i one step.
Jako forma taneczna swing pojawił się w Europie w roku 1937.

Później jako jitlerburg został zaprezentowany w boogie-woogie.
W Anglii został udoskonalony. Nową wersję jitterbuga, z której usunięto figury akrobatyczne
i przystosowano do potrzeb tańca salonowego, pozostawiając nienaruszony rytm taneczny, opracowała
grupa angielskich nauczycieli (M. Bradley, M. Pierre, V. Silvester i A. Moore).
Wersję tę opublikował w 1994 roku V. Silvester (wieczysty 1986). Od połowy lat siedemdziesiątych jest tańcem
turniejowym. Jive wykonywany jest jako ostatni taniec stylu latynoamerykańskiego, aby tańczący mogli pokazać,
iż przetańczywszy cztery tańce, nie są jeszcze zmęczeni i potrafią z impetem zatańczyć kolejny.
Podobnie jak w quickstepie, który kończy styl standarowy, wymaga dobrej sprawności i kondycji.

W tańcu tym dostrzec można wpływy afrykańskie. Jive ukazuje, jaką wspaniałą radością jest życie.
Podobny do rock and rolla, choć bez figur akrobatycznych.

W obecnej wersji jest klasycznym tańcem jazzowym, wpływającym na powstanie nowych "szaleństw tanecznych".
Wszystkie one są przelotnymi zjawiskami, jive jednak trwa i nadal się rozwija.

 

Hiszpański taniec oddający atmosferę areny i walki torreadora z bykami - corrdę.

Partner występuje w roli toreadora(torero), który trzyma partnerkę zastępującą czerwone
sukno (capa). Obydwoje poruszają się wokół wyimaginowanego byka, naśladując różne
role postaci biorących udział w corridzie.

Taniec składa się z trzech części:
I. Wejście na arenę (prezentacja postaci biorących udział w przedstawieniu)
II. Obrazuje walkę i zabicie byka
III. Parada po zakończeniu walki.

Muzyka o charakterze marszowym wyzwala narastające napięcie, by przez poszczególne
akcenty wzbudzić entuzjazm w ostatnim uderzeniu. Jedyny taniec, w którym pary nie mogą
sobie pozwolić na luki czy skróty w prezentowanej choreografii.
Bardzo widowiskowy, a tancerze specjalnie przygotowują się do rozpoczęcia, przyjmując
pozy i wprowadzając nastrój, by ruszyć z pierwszym taktem muzyki.
Wymaga to szczególnej koncentracji i reakcji.

 

Tak jak samba kojarzy się z Brazylią, tak rumba z Kubą.

Ma swój pierwowzór w mambolero i jest podobna do hanabery. Jak podaje M. Wieczysty (1986),
taniec ten powstał w oparciu o rytmy, pieśni i tańce niewolników afrykańskich, którzy ok. 400 lat
temu zostali przewiezieni na wyspy karaibskie, głównie na Kubę.

Jest zmysłowym tańcem afrykańsko kubańskim.
Od roku 1932 rumba stała się w Niemczech tańcem turniejowym.
W latach pięćdziesiątych stosowano różne podziały tego tańca: rumba europejska, amerykańska
i kubańska.

Emocjonalne znaczenie rumby mogą pokazać dopiero dojrzali tancerze. Do charakterystycznych
cech tego tańca należy niewątpliwie zaliczyć rytm taneczny, w którym akcenty rytmiczne przypadają
na pierwsza, czwartą i siódmą część taktu, a także boczny ruch bioder.