W Europie tango wprowadzono jako taniec latynoamerykański, jednakże z powodu bliskości partnerów
zaliczany jest do tańców standardowych.

Historia dowodzi, że pochodzenie swe zawdzięcza nie jednej rasie i krajowi.
Kształtowanie trwało wieki, a nasycały je elementy tańców niewolników afrykańskich.
Tango tańczono na ulicach, w tawernach, salach tanecznych i restauracjach (Wieczysty 1986).
W Europie tango zatańczono po raz pierwszy w 1907 roku. W 1913r. londyński dziennik "Times" ocenił
tango jako w najwyższym stopniu nieprzyzwoite. Papież potępił ten taniec, a cesarz niemiecki zabronił
go tańczyć swoim gościom. Radość tańczenia tanga była tak ogromna, iż nie zważano na tego typu zakazy.

Krok tanga określany jest jako staccato (w przeciwieństwie do kroków posuwistych).
Para taczy go w ściślejszym objęciu niż w innych tańcach. M.Wieczysty (1986) podaje, że twórcą
dziesiejszego tanga jest angielski nauczyciel Henry Jacques. On to właśnie opracował teorię i technikę
tanga oraz program jego podstawowych figur. Charakter tańca jest zróżnicowany.
Przeważają elementy gwałtownych ruchów i dominacji partnera. Kroki podkreślają bardzo mocno
rytm tanecznych figur. Postawa taneczna pary sugeruje niezwykłość ekspresji ruchowej.
Polega ona na bardzo oszczędnych, a zarazem ostrych fazach ruchu, np.ruchach głowy, dynamicznych
obrotach, nagle przerywanych,ledwo dostrzeganych ozdobnych ruchach nóg, skoordynowanych
z ruchami tułowia i głowy.

Charakterystyczny jest kontrast pomiędzy ruchem twardym i miękkim, w pewnym sensie naśladuje ruchy
dzikich kotów. Posiada specyficzną atmosferę, pełną niepokoju i nieoczekiwanych zwrotów ciała.
W wykonaniu zaawansowanych par tango posiada ukrytą treść,czasami prawie dynamicznego napięcia,
to konflikt rozgrywający się tanecznie i do końca nie rozwiązany. To nie tylko taniec - to styl.