st_blue_670x280

Tango Argentyńskie

Specyfika Tanga Argentyńskiego każe nam zagłebić się nieco w historię tego stylu, genezę jego powstania.

Słowo tango nie ma jednoznacznie sprecyzowanego pochodzenia choć nieprawdopodobne wydaje się
być powiązanie tanga z kulturą niewolników afrykańskich siedemnastego wieku.
Tak nazywano ciasne pomieszczenia, w których przetrzymywano Afrykańczyków z Kongo, Sudanu,
Gwinei, tuż przed załadowaniem ich na statek płynący do Ameryki.

W kolejnych stuleciach ( XVII i XIX w.) pojęcie tango oznaczało w Argentynie miejsca a następnie
rodzaj tańca tam wykonywanego przez niewolników. Najpierw, więc był taniec, dopiero potem muzyka.

Pierwszy utwór powstał w 1874r. "El Quueco", to tango militarne, zaśpiewane przez armię wkraczającą
podczas wojny domowej do miasta Cordoba. Armię żołnierzy samotnych, poszukujących miłości.
W efekcie mianem queco określono dom publiczny, w którym przy prostym akompaniamencie tańczono tango.
Zdecydowanie seksualny charakter tańca wytworzył atmosferę tajemniczości, czegoś zakazanego, szulerstwa,
prohibicji. Imigracja mężczyzn z Hiszpanii, Włoch, Europy Centralnej, Rosji i innych zakątków
Starego Kontynentu stworzyła w Buenos Aires w latach 1872 - 1930 światowe centrum czarnego rynku i prostytucji.

Młodzi mężczyźni zagubieni w obcym kraju, który ma się stać ich nowym domem, szli za potrzebą
towarzystwa, namiętności, kontaktu z płcią przeciwną.
"Tango" przeszło więc drogę od niewolnictwa czarnych mężczyzn do niewolnictwa białych kobiet.
Tak narodziło się "tango porteAo", jedyny obok yerba mate element łączący przybyszy z różnych stron świata,
którzy któregoś dnia przypłynęli do wielkiego portu Buenos Aires. Wszystkich tangueros było tak wielu, że sztukę,
którą uprawiali, zaczęto uważać za folklor argentyński i wkrótce przeniesiono ją w formie bardziej wykwintnej
(la cultura alta) do salonów, później także europejskich.

Po dziś dzień w wielu dzielnicach Buenos Aires można zobaczyć pary tańczące na ulicach lub w klubach,
na wieczorkach zwanych milongami (nazwa pochodzi od jednego z typów tanga).
Tancerze są zamknięci w swojej intymności, skoncentrowani wyłącznie na sobie i na muzyce.
Ich tułowia sprawiają wrażenie nieekspresywnych, partnerki delikatnie napierają na partnerów.
Wszystko natomiast dzieje się od pasa w dół, co podkreśla seksualnośc tańca. Kobieta wyczuwa impulsy,
kończy kroki rozpoczęte przez mężczyzne, ich stopy błądzą po parkiecie, szukają się z coraz większą pasją,
tworząc różnorodność figur i póz.

 

Rock and Roll

Rock and roll, jedno z największych szaleństw świata tanecznego powrócił na parkiet i
- podobnie jak kiedyś walc, polka, tango, chwycił za gardło ludność wszystkich krajów.

Powrót rock and rolla nastąpił w okresie gorączkowego poszukiwania przez przemysł muzyczny
i showbusiness nowej muzyki, która mogła by poruszyć masy tańczących i wywołać nową
taneczną histerię nastolatków. Ponieważ nic nowego, godnego uwagi nie pojawiło się od lat,
a nowe sztucznie lansowane style muzyki rozrywkowej nie czyniły żadnego wrażenia na tańczących,
nie inspirowały do szukania nowych ruchów, sięgnięto, jak to już bywało, do tych starych, ale nadal
fascynujących rytmów.

Muzyka Rock and Roll'a jest bardzo rytmiczna i wykonywana głównie w trzech tempach: slow, medium, fast.
Jest to nawrót do muzyki jazzowej z lat dwudziestych, z pewną dozą liryki, powtarzanym słownym motywem
lub opowiadaniem bajki, jak w bluesie. To, co obecnie demonstruje młodzież, a co koncentruje się
wokół takich nazwisk, jak Bill Haley, Elvis Presley itp. niczym nie różni się od owych demonstracji,
jakie były związane z nazwiskami Rudy'ego Vallee w 1925 r, Franka Sinatry w 1945 r, Johna Raya w 1954 r.
Muzyka ta, chociaż starego pochodzenia, posiada jednak nowoczesny posmak (flavour), i zawiera
wielki ładunek emocjonalny. Młodzież zawsze dążyła do tego, by móc się rozładować.
Muzyka ta posiada przede wszystkim rozmach i umożliwia rozruszenie się. Jednym z powodów takiego
wyładowania się jest chęć zaszokowania starszych.

Największy autorytet w dziedzinie tańca towarzyskiego - Alex Moore, pisze:
"Rock and roll - to nowe szaleństwo taneczne. Nawet ci, którzy zaledwie rozróżniają walca angielskiego
od rumby, chcą tanczyć. Rock and roll jest w rzeczywistości niczym więcej niż tańcem jive.
Ale jest to jive grany dość szybko i z ciężkimi uderzeniami (with a heavy beat), a to juz sprawia,
że typowe dla jive'a otwarte chasse jest rzadko używanie.

Prawdziwy rock and roll wymaga młodości, niezwykłej zręczności, zdrowego serca i płuc, umiejętności
prowadzenia tancerki nawet jedną ręką, doskonałej kondycji fizycznej oraz talentu rytmicznego.
Rock and roll to nie walc, który upaja romantyzmem melodii i ciepłem ciała tancerki: to żywioł
rytmiczny, który oszałamia i pobudza do szukania nowych, niezwykłych ruchów.
Tu nikt się nie tuli, nie ogląda kształtów ani urody: szuka się partnera do tańca, a nie do podniety zmysłowej.
To coś w rodzaju sportowo-taneczno-muzycznej zabawy.
Rock and roll jest tańcem ekscentrycznym.

 

Disco Fox

Uniwersalny taniec towarzyski do każdej muzyki, bez względu na metrum.

Tańczy się go na 3, a dowolność rozpoczęcia pierwszego kroku - na raz, dwa lub trzy,
czyni go szczególnie atrakcyjnym i prostym.
Należy tylko uwzględnić tempo muzyki. Oprócz typowych obrotów całej pary, dodatkową
atrakcją są rozmaite przejścia i figury.

Cieszy się powodzeniem od wielu lat na parkietach dyskotek, dancingów i wesel.

 

Blues

Blues narodził się jako muzyka czarnej ludności amerykańskiego Południa w czasach,
kiedy bycie murzynem oznaczało bycie niewolnikiem.

Jest praforma jazzu i rhythm and bluesa, a także jednym z głównych źródeł, z których czerpie współczesna
muzyka rockowa. Nie możn podać dokładniej daty powstania bluesa. Jako pieśń ludowa istniała przynajmniej
od połowy ubiegłego stulecia, chociaż w postaci nie przypominającej jeszcze tego, co dzisiaj rozumiemy
pod pojęciem "blues", czyli muzyki z 12-taktowym metrum.
Nie zmieniła się natomiast od ponad stu lat nastrojowość piosenek, kiedyś wykonywanych przez wędrownych
śpiewaków przemierzających południowe stany USA, a dzisiaj nagrywanych przez zawodowych artystów
dla wytwórni płytowych na całym świecie.

Blues był zawsze prostą muzyką, z charakterystycznymi, przeciągniętymi i nieczystymi dźwiękami,
a teksty utworów nawiązywały do codziennego, znanego życia Murzynów.

Dzisiaj wczesne formy bluesa określa się mianem wiejskiego ablo archaicznego.
Mniej wiecej w latach dwudziestych XX wieku rozpoczął się miejski, szeroko spopularyzowany
rodzaj tej muzyki.

 

Bachata

Taniec ten pochodzi z Dominikany.
Towarzyszy mu muzyka romatyczna i rytmiczna, która jest rozpoznawalna dzięki
charakterystycznym partiom granym na gitarze.Bachata obecnie podbija cały region
karaibski i jest znana również w Hiszpanii dzięki dominikańskim emigrantom,
którzy tańcza ją w barach oprócz Merengue.

Na początku lat 20-tych XX wieku termin "Bachata" oznaczał spotkanie towarzyskie wypełnione
hulankami, którym towarzyszyły różnego rodzaju muzyka i popularne tańce.

Etymologiczne słowo Bachata jest synonimem imprezy, hulanki, swawoli.
Bachatą określano powszechnie przyjęcie wyprawiane na patio w cieniu ulicznego drzewa.
Ze wzmianek pochodzących z lat 1922-24 można wywnioskować, że Bachata była mieszanką
towarzysko muzyczną przepełnioną różną muzyką, tańcem, przygodami miłosnymi, przyjaźniami
i alkoholem.

Jak już wspomniano początkowo muzyka była bardzo heterogeniczna, ale zasadnicza linia
tematyczna piosenek od początku była w stylu tragiczno-melancholijnym, opowiadająca o zdradzie
w miłości, pogardzie, wspomnieniach, przeszkodach w uzyskaniu szczęścia.
Bachata miała wielu zwolenników w środowisku pomocy domowych, niewykwalifikowanych
robotników, rolników itp.